Boottocht van Mechelen (Keerdok) naar Kallo

Te land, ter zee en in de lucht. Dit motto dragen we maar al te graag hoog in het vaandel. Daarom trotseerden we eind juli heel wat water om een bezoekje te brengen aan Lillo: het enig overblijvende dorpje in de Antwerpse haven. In de vroege ochtend tekenden we allen present aan het Mechelse Keerdok. Het was een vertrek om niet al te snel te vergeten. Het nodige klank- en lichtspel zorgde voor wat animo. Er woedde immers een fel onweer over de Dijlestad. Dit had als gevolg dat we met enkele minuten vertraging vertrokken. Safety First oftewel veiligheid voor alles, niet waar. Uitstel was echter een afstel. Eens we vertrokken waren, kregen we een inwijding in alle termen uit de vaarwereld. Inschepen, versassen, varen tot voorbij de rede van Antwerpen naar het havengebied. Alles passeerde de revue. Voor we het zelf beseften, werden de weergoden ons beter gezind. Toen we Antwerpen dichterbij kwam, verscheen immers het eerste zonnetje op het appel. Beter laat dan nooit. Velen ruilden het benedendek in voor een plekje op het bovendek. Op zulke momenten konden we inbeelden hoe Sinterklaas zich voelde, bij zijn jaarlijkse blijde intreden. Eens we voorbij de Kerncentrale van Doel vaarden, kwam Lillo in zicht. Het bezoekje was net zoals alle leuke dingen in het leven veel te kort. De inscheping om huiswaarts te keren volgde al vrij snel. Maar ach, we mochten voor één dag ons een ware zeebonk op de binnenwateren noemen. En deze ervaring neemt niemand ons meer af.